قسمت اول
انسان برای رشد و تکامل مادی ومعنوی خویش به مکانی مناسب نیازمند است تا با تلاش به سعادت دنیا وآخرت برسد وبا استفاده از زمان وظرفیت خویش،جامعه اش را متحول وباعث رشد وتکامل خود واجتماع گردد .
جامعه نیز زمانی معنی پیدا می کند که موجودی مثل انسان درآن فعالیت داشته تا بتواندعامل رشد وتعالی شود. لذا رابطه انسان واجتماع یک رابطه منطقی ولازم وملزوم است.
انسان به عنوان اشرف مخلوقات،موجودی تعالی خواه وتعالی بخش است و امرتعالی محقق نخواهد شد مگردربستراجتماع و اجتماع بدون انسان بی معنی می باشد.
همچنین اگرانسان دربستریک جامعه پیشرفته وبا فرهنگ، به ویژه فرهنگ اصیل اسلامی ازامکانات بهتروبیشتری برخوردار باشد میزان وسرعت رشد او درتمامی ابعاد فرهنگی ، اجتماعی ، معنوی ، اقتصادی ، عمرانی و ... آسانتر خواهد بود.
البته این رشد وتعالی زمانی محقق خواهد شد که جامعه دارای شرایط لازم بوده تا زمینه رشد را فراهم کند.
وصد البته زمینه رشد زمانی فراهم می شود که افراد دارای مسئولیت و اثرگذار به این اهداف مهم فکر کنند و در زمان تصدی مسئولیت خویش دغدغه تعالی جامعه و تک تک افراد آنرا داشته باشند .
